KRAINY POLSKIE

Miejsca, które kiedyś służyły podróży, w których czekało się chwilę, wsiadało do pojazdu i odjeżdżało, dziś często pełnią całkiem inne funkcje. Jeśli mają dach, a nie zawsze jest to oczywiste, można się tam schronić przed deszczem. Jeśli mają ławkę, choć nie jest to niezbędne, stają się punktami spotkań towarzyskich – świadczą o tym wychylone ćwiartki, puszki po piwie, pudełka po fast foodach. Mogą też pomóc rozładować złość: można coś na nich nabazgrać, wysprejować, wyznać komuś miłość albo wierność drużynie piłkarskiej. Nieczynne przystanki zostały oswojone na nowo – w tych miejscach spędza się czas zupełnie inaczej niż na dworcach, w poczekalniach, we wszystkich tymczasowych miejscach związanych z podróżą. Widuję je czasem z okna samochodu, zatrzymuję się i też robię zdjęcie. Każdy przystanek jest trochę inny i właśnie to jest tak naprawdę świadectwo ich niezgodności z duchem epoki. Dziś miejsca związane z podróżą są wystandaryzowane, często pozbawione elementów, które by je osadzały w konkretnej przestrzeni. Jeśli się było na kilku lotniskach czy dworcach, z pewnością bez większego trudu można się odnaleźć na kolejnych. Jeśli się podróżowało koleją, kolejne podróże stają się łatwiejsze. Pociąg to zresztą osobliwe nie‑miejsce. Takim terminem antropolog Marc Augé określał miejsca pozbawione osobistych znaczeń, takie, które z wielu względów nie pozwalają się oswoić. Bo rzeczywiście, jak tu oswoić wagon, przedział. Zajmuje się jakieś miejsce, najczęściej wskazane na bilecie...