KRAINY POLSKIE

We wszystkich religiach czy starożytnych kulturach promowane były różnego rodzaju formy medytacji: modlitwa w chrześcijaństwie, typowa medytacja w buddyzmie, śpiewanie mantr i joga w kulturach hinduskich, tai chi i qi gong w Chinach. Zapewne, jeśli wgłębilibyśmy się w inne starożytne kultury, w rytuałach każdej z nich znaleźlibyśmy nie tylko wspólne spotkania i obrzędy (które zapewniają człowiekowi tak istotną dla niego potrzebę wspólnoty), ale także momenty zupełnego wyciszenia i bycia w stuprocentowym skupieniu samemu ze sobą.

W XXI w., choć sama medytacja przeżywa w pewnym sensie swój renesans (zaczyna się o niej znów dużo mówić, powstają kursy mindfulness czy też aplikacje do medytacji), mamy wiele innych zajęć, które mogą nas w podobny stan wprowadzić. Choć często nie zdajemy sobie sprawy, że mają one taką właśnie rolę.

Zapomnieć o Bożym świecie
Żyć uważnie to skupiać się na teraźniejszości, zamiast rozpamiętywać przeszłość lub przewidywać przyszłość. Taki stan osiągamy nie tylko poprzez samą medytację, ale przez wykonywanie czynności, na której jesteśmy stuprocentowo skupieni. Dla jednej osoby taką czynnością mogą być ćwiczenia kaligrafii, ceramika, strzelanie, taniec, bieganie, kolorowanie czy spacer w naturze. Mogą na nas działać w ten sposób, jeśli – wykonując te czynności – „zapominamy o Bożym świecie”.

Jeśli tylko zaczniemy wykonywać je „na wyścigi” lub oczekując jakiegoś konkretnego rezultatu, a nie wykonując samą czynność per se – przestaje to być uważność. Wracamy do takiej samej gonitwy, jakiej doświadczamy w życiu codziennym.

Z powodu zbyt dużego przebodźcowania intuicja sama podpowiada nam, że musimy odpocząć, „wyłączyć się” – niestety robimy to często za pomocą np. bezmyślnego scrollowania czy patrzenia w ekran, a to nie tylko nie przyniesie nam upragnionego wytchnienia, ale też długofalowo tylko pogłębi nasz stan przemęczenia, który może nawet skończyć się syndromem burnout, czyli wypaleniem.