KRAINY POLSKIE

Profesjonalni muzycy grają tu z osobami z niepełnosprawnością intelektualną, podopiecznymi warszawskich środowiskowych domów samopomocy. Po tych drugich na pewno można spodziewać się nieprzewidywalnych sytuacji, nie z tej ziemi. — Są w stanie wypalić z takim tekstem albo zagrać w taki sposób, który jest super, bo wytrąca nas z kolein — mówi Krzysztof Guzewicz, muzyk, muzykoterapeuta, jeden z założycieli i liderów Klubu Nieskrępowanej Kreacji Muzycznej „Tośmy są”. — Piotr, nasz bębniarz, potrafi na koncercie podczas występu ukłonić się, bo nie może usiedzieć, bo z radości aż wychodzi z siebie, do czego nie dopuszcza się podczas występów zawodowych muzyków. U nas nie ma z tym problemu — dodaje. — Kiedy Łukasz ze sceny w trakcie setu didżejskiego mówi „moje kartofelki”, trudno się nie roześmiać i nie zadać sobie pytania, kto by coś takiego wymyślił, wszystko płynie poza utartymi ścieżkami — dodaje Natalia Czekała, która pomaga Krzysztofowi prowadzić „Tośmy są” i gra na klawiszach. Trzecią podporą zespołu jest Adam Buka. Człowiek o wielkim sercu i poczuciu odpowiedzialności – co jest wspaniałym zestawem, jak opisuje go Natalia.

Wspólne granie jest oddechem

Siedziba klubu na warszawskiej Pradze to miejsce, w którym każdy jego uczestnik może czuć się jak u siebie. Na próby wpada się jak na spotkanie ze znajomymi. Bez stresu, napinki. Jest herbata, rozmowy, wspólne granie. Przychodzą osoby z niepełnosprawnością intelektualną, ich rodzice oraz profesjonalni artyści: muzycy, aktorzy, tancerze. Przenikają się różne środowiska zgodnie z ideą „Tośmy są”. W ramach klubu działa zespół muzyczny i kolektyw DJ‑ów. W planach jest stworzenie drużyny wizualizatorów tworzących na żywo obrazy do ich muzyki. Wspólne granie jest oddechem zarówno dla osób niepełnosprawnych, dla których to czasem jedyna możliwość czynnego kontaktu ze sztuką, ale i osób zajmujących się nią zawodowo.

Na stronie Warszawskiego Koła Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną KNKM „Tośmy są” przedstawia się tak: Cały czas poszukujemy jak najlepszych rozwiązań, staramy się obserwować każdego zarówno z osobna, ale też jako część funkcjonującej grupy. Podchodzić indywidualnie, tak by nikogo nie naginać do sztywnych założeń. Otwarta przestrzeń poszukiwań muzycznych przynosi wspaniałe rezultaty, nasi muzycy zaczynają odnajdywać swoje miejsce w strukturze muzycznej, jak i w strukturze zespołu. Coraz bardziej potrafimy ze sobą rozmawiać, komunikować się językiem dźwięków. To akurat umiejętność, której rozwój sprzyja każdemu – czy to muzykowi z ŚDS [Środowiskowy Dom Samopomocy], czy temu z filharmonii.