KRAINY POLSKIE

Żółcie i karmazyny, w jakie odziała się jesienna przyroda, przywodzące na myśl bogatą kolorystykę szlacheckich kontuszy i żupanów, nieodmiennie od lat zapraszają nas do leśnych wędrówek. Tym razem jednak, zachęceni kontuszowym skojarzeniem, postanowiliśmy naszą wycieczkę okrasić elementem historyczno‑edukacyjnym. Zaopatrzeni więc w grubą księgę Łochów. Rody szlacheckie, część naszej podróży odbędziemy wygodnie, na siedząco, umoszczeni głęboko w fotelu z kubkiem gorącej herbaty. By dodać naszej wycieczce elementu imersji, owe wygodne fotele znaleźliśmy w gościnnym łochowskim pałacu, który przy okazji posłuży nam za bazę peregrynacji po pełnej historii okolicy.

Tylko koni żal
Z pałacowych okien nie ujrzymy już niestety galopu wspaniałych koni wyścigowej stajni senatora Kurnatowskiego herbu Łodzia. A byłoby na co popatrzeć – miejscowa stadnina należała w latach 30. XX w. do najlepszych w Polsce. Drodzy warszawiacy, odwiedzający Łochów – musicie wiedzieć, że pełnokrwiste rumaki z łochowskiej stajni ścigały się niegdyś z dużym powodzeniem na mokotowskich błoniach! Z wiatrem historii uleciał jednak w mroki niepamięci tętent kopyt kapryśnego „Kszyka”, nieustępliwej „Radej” czy małego odważnego „Kanclerza”. Sam senator został zapamiętany przez miejscowych jako zapalony hazardzista i utracjusz, my jednak pamiętając, że de mortuis nil nisi bene, wspomnimy o jego zasługach w rozwoju lokalnej spółdzielczości i ufundowanej przez niego szkole w pobliskim Jadowie, która po dziś dzień kształci miejscowe dzieciaki. I tylko koni, tylko koni żal. Ciałem wciąż w wygodnym fotelu, duchem nadal pozostajemy w stolicy, wspominając ostatni spacer alejkami powązkowskiej nekropolii i chwilę zadumy przy niedawno odrestaurowanym nagrobku Medarda Downarowicza, dla którego łochowski pałac był gniazdem rodzinnym.