KRAINY POLSKIE

Z tą wielką różnicą, że ten nasz w Rudce, niedaleko Mrozów na Mazowszu, był pierwszym w tej części Europy przeznaczonym wyłącznie dla ubogich suchotników i finansowanym tylko ze składek społecznych. Dziś zachwyca po remoncie, a można do niego dotrzeć kierując się z Siedlec w stronę Warszawy i w Kałuszynie odbić na Mrozy, by trafić do starego rudkowskiego lasu i sanatoryjnej Rudki. Gwarantuję, że krótka droga będzie też podróżą w czasie.

Jak inaczej niż luksusem nazwać haloterapię, której właśnie, pisząc te słowa, doświadczam w tężni w Rudce? Wystarczy głęboko oddychać, a aerozol solny – krystaliczny, niewidzialny pył – trafia do oskrzeli w postaci drobnych kropelek solanki. Ta sól ma działanie przeciwzapalne, przeciwobrzękowe, oczyszcza drogi oddechowe, w końcu poprawia ukrwienie. Wystarczy oddychać nasączonym solą powietrzem, a stres odpuszcza, człowiek zwalnia i błogi uśmiech wraca. To też dlatego, że historia powstania i 115 lat działalności Sanatorium w Rudce to jedna z tych opowieści, które dają nadzieję i inspirują.

Usiądźcie wygodnie, zróbcie sobie herbaty z malinami i wspólnie cofnijmy się do czasów, kiedy to nie wojny, nie głód ani nawet wszystkie epidemie cholery czy dżumy nie zabierały nawet połowy tych ofiar, co suchoty.

Epidemia poetica
Mroczne to były czasy. Gruźlica po równo cięła biednych i bogatych, ale to ci pierwsi umierali częściej. W 1921 r. dr Arkadiusz Antoni Puławski, uczeń dr. Dunina pisał: Nie ma co do tego dwóch zdań, że gruźlica jest prawdziwą plagą ludzkości. Strasznym jest ten wróg dlatego, że to jest wróg domowy, który grozi nam co dzień na każdym kroku. [wszystkie cytaty w oryginalnej pisowni]

Dr Teodor Dunin, inicjator i pomysłodawca budowy Sanatorium w Rudce, który jak się później okaże, sam poświęcił tej idei zdrowie i życie, obliczył, że tylko w zaborze rosyjskim na suchoty cierpiało aż 150 tys. chorych. Co gorsze, rocznie z powodu tej choroby umierało nawet 25 tys. głównie młodych ludzi.